مردی روزهای خود را در بیمارستان به آرامی سپری می‌کند بدون نگرانی‌های زیاد. او مدتی است که در بیمارستان بستری شده اما این وضعیت به نظر بهترین راه برای زندگی‌اش است، دور از همه چیز و همه کس، بدون مسئولیت‌ها و مشکلات. او در آنجا احساس خوبی دارد و حتی اگر برخی از هم‌اتاقی‌هایش احساس محبوس بودن کنند، او می‌تواند در آنجا آزاد باشد. این روال ارزشمند به آرامی پیش می‌رود تا اینکه یک فرد جدید به همان بخش وارد می‌شود. او هم‌نشینی بی‌قرار و عصبانی است که هیچ‌یک از شرایط را نمی‌پذیرد، به‌ویژه قوانین نانوشته. او نمی‌خواهد منتظر بماند، می‌خواهد آنجا را بهتر یا حتی بدتر ترک کند. او می‌خواهد زندگی کند یا بمیرد، همان‌طور که برای کسانی که در آنجا پایان می‌یابند، اتفاق می‌افتد. او تحت تأثیر آن خشم قرار می‌گیرد، ابتدا سعی می‌کند از خود دفاع کند و سپس چیزی غیرقابل درک را می‌پذیرد. آن ملاقات به او کمک می‌کند تا بپذیرد اگر تصمیم بگیرد که واقعاً با قلب و احساساتش روبرو شود، هیچ تعمیر ممکن نیست.