کوماری سانو والدینش یک کارخانه کوچک در توکیو داشتند که قطعات هواپیما تولید می‌کرد. با تأثیر والدینش، کوماری سانو آرزوی تبدیل شدن به یک خلبان را داشت. در طول جنگ جهانی دوم، برادر بزرگترش به عنوان یک خلبان کامیکازه جان باخت و والدینش در بمباران توکیو کشته شدند. کوماری سانو یتیم شد و با عمه‌اش زندگی کرد. عمه‌اش یک رستوران سنتی لوکس (ریوتی) را اداره می‌کرد. پس از جنگ، تمام فعالیت‌های هوایی در ژاپن ابتدا ممنوع شد. پس از مذاکرات طولانی با فرمانده عالی نیروهای متفقین، سیزو ماتسuki، که رئیس امنیت اداره هوانوردی غیرنظامی بود، سرانجام هوانوردی غیرنظامی ژاپن راه‌اندازی شد. کوماری سانو برای سمت مهماندار هواپیما درخواست می‌دهد.