به دستور وارهول برای نوشتن یک وسیله برای ادی سدگویک در یک محیط "کاملاً سفید"، فیلمنامه‌نویس رونالد تاول یکی از فیلم‌های نمادین وارهول را خلق کرد. در اینجا گروهی از اجراکنندگان با انواع مختلف – سینک و سطل زباله به اندازه بازیگران انسانی اهمیت دارند – به تئاتر بی‌رحمانه و کمدی وارهول و تاول کشیده می‌شوند. در این فضای کوچک خانگی، خستگی، سردرگمی و حس ترس وجودی به شدت در هوا حس می‌شود. وارهول و تاول آشپزخانه مدرن دهه 1960 – که با جدیدترین ابزارها و راحتی‌ها پر شده – را به یک آزمایشگاه پر هرج و مرج برای خودآفرینی و تعارضات بین فردی تبدیل می‌کنند.